Jeszcze o tym nie wiedziałam, ale kiedy opuszczę szpital, nastąpi ugoda – taka, której moi rodzice się nie spodziewali.
Rekonwalescencja uczy cię dziwnych rzeczy o sobie, na przykład tego, że cierpliwość to mięsień, którego istnienia uświadamiasz sobie dopiero wtedy, gdy musisz go użyć. W drugim tygodniu w szpitalu przyzwyczaiłam się do sztywności żeber, kłującego bólu wokół nacięcia i powolnego przechodzenia z nogi na stopę, ucząc się chodzić krótkimi, ostrożnymi krokami.
Ale do czego nie mogłam się przyzwyczaić, to milczenie rodziców.
Najbardziej bolała mnie ich nieobecność. To brak zapewnienia, że jestem ważna. Brak telefonu. Brak wiadomości. Nic.
Zawsze myślałam, że nie można stracić czegoś, czego się nigdy nie miało. Okazuje się, że to możliwe. Można opłakiwać matkę, której się pragnęło, ojca, na którego pojawienie się liczyło, rodzinę, o której powtarzało się sobie, że pewnego dnia wyzdrowieje.
Pewnego dnia to nie nadeszło.
Dwunastego dnia mojego pobytu w szpitalu pielęgniarka przywiozła wózek inwalidzki, żebym mógł odwiedzić oddział rehabilitacyjny. Pan Bennett przyjechał punktualnie, z gazetą pod pachą i wyrazem determinacji na twarzy.
„Gotowy na przejażdżkę?” zapytał.
„Tylko jeśli obiecasz, że nie będziesz się z nikim ścigać” – odparłem, siadając na krześle.
„Niczego nie obiecuję” – uśmiechnął się szeroko. „Jeśli zobaczę mężczyznę z takim wypasionym szpitalnym skuterem, wszystko stracone”.
Powoli wypchnął mnie na korytarz. Szpital był udekorowany resztkami ozdób ze Święta Dziękczynienia – papierowymi liśćmi, tekturowymi indykami, rysunkami dzieci przyklejonymi do ścian. Grupa wolontariuszy zostawiła pacjentom plik ręcznie robionych kartek, każda z podpisem: „Szczęśliwego Święta Dziękczynienia. Jesteśmy wdzięczni”.
Zabawne, pomyślałem. Zupełnie obcy ludzie byli wdzięczni. Mojej rodzinie to nie przeszkadzało.
Na sali pooperacyjnej fizjoterapeutka Mara pomogła mi wstać, kierując moimi krokami, gdy opierałam się o balkon. Każdy ruch sprawiał wrażenie, jakby ktoś zaciskał niewidzialne liny wokół moich żeber, ale dałam radę.
„Dobrze” – poinstruowała Mara. „Powoli i spokojnie. Przeszłaś przez gorsze chwile, prawda?”
„Nie masz pojęcia” – mruknęłam.
Po trzydziestu minutach ćwiczeń opadłam z powrotem na krzesło, dysząc i pocąc się. Pan Bennett podał mi butelkę wody i dramatycznie otarł czoło.
„Patrzenie było wyczerpujące” – powiedział.
Delikatnie szturchnęłam go łokciem. „Jesteś absurdalny”.
„Niesamowicie wspierający” – poprawił mnie. „Nie zapominaj o tym”.
W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na dziedzińcu szpitala. Zimne światło rozświetlało ceglaną ścieżkę, a drzewa były prawie nagie. Zimny wiatr muskał moją twarz. W powietrzu unosił się zapach wilgotnych liści i dalekiego dymu z kominów pobliskich domów.
Zamknęłam oczy i pozwoliłam, by cisza mnie ogarnęła.
„Nie wiem, jak panu dziękować” – powiedziałam cicho.
„Nie dziękuje się rodzinie” – odparł. „To się po prostu pojawia, kiedy nadchodzi ich kolej”.
Otworzyłam oczy. „O to chodzi? O rodzinę?”
Spojrzał na drzewa.
„Rodzina to nie krew” – powiedział. „Rodzina to ta, która nie chce odejść”.
Coś we mnie pękło – mieszanka smutku, wdzięczności i tęsknoty, do której nigdy nie przyznałam się na głos.
Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, za nami rozległ się głos.
„Przepraszam, pani Ramirez”.
Pielęgniarka podeszła do nas szybko, trzymając tablet.
„Ma pani prośbę o wizytę”.
Serce mi na chwilę zamarło. Tylko na chwilę. Zastanawiałam się, czy to oni. Może w końcu, po prawie dwóch tygodniach.
„Twoja siostra” – powiedziała pielęgniarka.
Wstrzymałam oddech z powolnym, znużonym westchnieniem. Stephanie. Oczywiście, że to ona. To zawsze ona – złote dziecko. Ta, która nie mogła zrobić nic złego. Ta, którą moja matka eksponowała, tak jak ludzie eksponują delikatną porcelanę, której nigdy nie używają.
Skinęłam głową. „Wpuść ją”.
Zaprowadzili mnie z powrotem do mojego pokoju. Moja siostra już była w środku. Miała skrzyżowane ramiona i designerski płaszcz narzucony na ramiona, jakby pozowała do sesji zdjęciowej, a nie odwiedzała rannego rodzeństwa.
„Wow” – powiedziała bezstronnie. „Wyglądasz okropnie”.
„Cieszę się, że cię widzę” – odpowiedziałam.
Usiadła na krześle, na którym zazwyczaj siedział pan Bennett. Instynktownie chwyciłam koc, który trzymał, jakbym chciała zachować choć odrobinę jego obecności.
„Mama chciała, żebym przyszła” – powiedziała. „Jest zestresowana”.
Mrugnęłam powoli. „Jest zestresowana”.
„No tak. Cała ta sytuacja postawiła ją w złym świetle”.
Sprawiłeś, że wypadła źle. Nie żeby się o ciebie martwił. Nie żeby czuła się okropnie. To tylko kwestia reputacji.
Stephanie skubała piórko.
Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.
